Tanzimat Fermanı Özellikleri

Tanzimat Fermanı Özellikleri

Tanzimat Fermanı Nedir

Tanzimât, Osmanlı İmparatorluğu’nda 1839 yılında Tanzimât Fermânı olarak bilinen Gülhane Hatt-ı Şerif-î’nin okunmasıyla başlayan modernleşme ve yenileşme döneminin adıdır. Sözcük anlamı “düzenlemeler, reformlar” demektir. Batı dillerinde genellikle Osmanlı Reformu (İng: the Ottoman Reform) deyimi kullanılmaktadır.[1]

Tanzimât Dönemi 1876′da II. Abdülhamit’in tahta çıkması ve Meşrutiyet’in ilânıyla sona ermiş kabul edilir. Ancak genel anlamda Osmanlı Reformunun 1922′de Osmanlı Devletinin sona ermesine dek sürdüğü de söylenebilir.

Tanzimât çağının önde gelen siyasi liderleri 1839-1855 döneminde Mustafa Reşit Paşa, 1850′lerin başından 1871′e kadar da Mehmed Emin Âli Paşa ve Keçecizade Fuat Paşa’dır. Fuat Paşa’nın 1868′de, Âli Paşa’nın 1871′de ölümünden sonra reform süreci krize girmiş ve uzun süren bir siyasi istikrarsızlık dönemi yaşanmıştır.

Tanzimât’ın başlangıcı III. Selim (1789-1807) veya II. Mahmut (1808-1839) dönemine indirilebilir. Birçok tarihçiye göre Yeniçeri Ocağı’nın 1826′da lağvı (Vaka-i Hayriye) reform hamlesinin asıl başlangıç noktasıdır.

Tanzimat Fermanı Özellikleri

• En önemli özelliği padişahın yetkilerini sınırlandırması ve kanunların her gücün üstünde

olduğunun ifade edilmesidir.

• Tanzimat FermanıAnayasacılığıa Ve Demokrasiye (hukuk devletine, yani hukukun üstünlüğü esasına

dayanan devlet anlayışına)geçişin (Batılaşmanın) ilk aşamasıdır.

• Bu fermanın hazırlanmasında halkın bir rolü ve baskısı yoktur. Padişah Abdülmecit, Mustafa Reşid

Paşanın telkiniyle Mısır meselesinde Avrupa devletlerinin desteğini kazanmak için bu fermanı
ilan etmiştir.